Έχασα τον πατέρα μου πρωτομαγιά του 92…

Ήταν παρασκευή, στο νοσοκομείο οπού νοσηλευόταν με καρκίνο στα οστά. Αφού γυρίσαμε από το νοσοκομείο στο σπίτι, ξεκινήσαμε να κάνουμε τηλέφωνα στους συγγενείς για να μεταφέρουμε το δυστυχές γεγονός.

Πήραμε λοιπόν τηλέφωνο στην Μάνη, εκεί οπού έμεναν οι κουμπάροι των γονέων μου…

-Διάλογος μάνας μου με κουμπάρα στη Μάνη:

-Έλα, Πελαγία (το όνομά της), πρέπει να έρθετε Αθήνα, ο Χρήστος "έφυγε".

-Έλα ρε Ελένη, με δουλεύεις; Αφού τον είδα πριν από λίγο στο δρόμο, δεν μπόρεσα να σταματήσω, ήμουν σε αυτοκίνητο. Να σας περιμένω για φαγητό το μεσημέρι;

Λένε πως όταν πεθαίνει κάποιος, η ψυχή του "χωρίζει" από το σώμα του και εμφανίζεται σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο…

Δεν ξέρω τί να πω…