Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που μας σημαδεύουν για πάντα και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό μας, σαν κολλημένο πικάπ στις ίδιες στροφές, όσο κι αν προσπαθούμε να τις αποβάλλουμε. Έτσι συνέβη και με αυτό το περιστατικό που θέλω να σας διηγηθώ.

Ήμουν ακόμη μικρό παιδί και είχαμε φιλοξενηθεί σε ένα φιλικό σπίτι για να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ήταν ένα ανακαινισμένο παλιό αρχοντικό και όλοι περνούσαν καλά, όπως κι εγώ άλλωστε· μέχρι που σε μία μου εξερεύνηση, σε μία παλιά κούτα στη σοφίτα, ανακάλυψα ένα τυλιγμένο χαρτί μέσα σε ένα μικρό ξύλινο μπαούλο. Από τότε τα όνειρά μου στοιχειώθηκαν και η πλάτη μου ριγεί κάθε φορά που το φέρνω στη μνήμη μου.

Το έχω απέναντί μου και το κοιτάζω αλλά δεν τολμώ να το ξετυλίξω. Πρόκειται για ένα ημερολόγιο στο οποίο… Χμ… μα τι λέω; Καλύτερα να σας το δείξω όπως ακριβώς το είδα κι εγώ τώρα που βρήκα τη δύναμη να το αντικρίσω για άλλη μία φορά…

Κων/νος Ν. Βαρδής