Τρόμου: Μέρα έβδομη.
Μέρα 1η: Ξέρω πως στο σπίτι μου δεν είμαι μόνη μου. Εδώ και καιρό…
Μέρα 2: Διάφορα πράγματα κινούνται μόνα τους, χωρίς εγώ να τα ακουμπήσω.
Μέρα 3η: Σταδιακά τα φώτα στο σπίτι μου τρεμοπαίζουν.
Μέρα 4η: Κάποιος είναι εδώ φωνάζοντας βοήθεια. Δεν μπορώ να τον βρω…
Μέρα 5η: Ένα παιδάκι τρέχει γελώντας μέσα στο σπίτι. Είναι ωραίο να ακούς το γέλιο του παιδιού σου, εκτός αν δεν έχεις…
Μέρα 6η: Βράδυ. Στο μπαλκόνι μου κάθεται ένας γοητευτικός άντρας και με κοιτάει χαμογελώντας. Πρέπει να κλειδώσω τα πάντα!
Μέρα 7η: Αισθάνομαι τα νύχια του και την καυτή ανάσα του πάνω μου. Πλέον δεν μπορώ να κάνω τίποτα…
/* Από την φίλη Τσαμπίκα */
Posted on 17/11/2021, in Ιστορίες Φίλων, Τρόμου. Bookmark the permalink. Σχολιάστε.
Σχολιάστε
Comments 0